JOSE SARAMAGO/ KÖRLÜK

Bir gün kırmızı ışıkta dururken birdenbire her şeyi bembeyaz gördüğünü söyleyen adamla başlar körlük. Sonra onu evine götüren yardımsever  kör olur, onları muayene eden göz doktoru, birinci körün karısı, doktora muayeneye gelen koyu renk gözlük takan genç kız.... Hükümet karantina yöntemiyle hastalığı önlemeye çalışır. Nasıl mı? Körleri ve kör olma ihtimali yüksek olanları eskiden akıl hastanesi olan bir yere yerleştirirler. Önce beş altı kişi derken günler geçtikçe bu sayı iki yüz iki yüz elliyi bulur. Bu kadar "kör olmuş" daha doğrusu "yeni kör olmuş" insanın bir arada ve gören gözlerin yardımından uzak yaşamaya çalıştıklarını düşünün. Orada oluşan pisliği tahayyül edin ayrıca doğru dürüst yemek yiyemediğinizi, ihtiyaçlarınızı gideremediğinizi ve üstüne üstlük kötü niyetli körlerin hayatınızı zindan ettiğini. İşin acı veren kısmı kentte sadece doktorun karısının gören gözleri. Neden acı veriyor çünkü bütün bu felaketi tek başına zerrelerine kadar yaşıyor ve hissediyor. Burada yazarın bize anlattığı körlük birçok açıdan değerlendirilebilir elbette. Alegorik bir bakış açısı olduğu aşikar. İnsan fiziksel olarak körlük yaşayabileceği gibi zihni, kalbi körlükler de yaşayabilir ve bu beraberinde bütün topluma da sirayet edebilir. Artık o kısmın yorumunu size bırakıyorum. Keyifli okumalar.

Kitaptan seçtiklerim:

"İyi de kör olmak ölmek değil ki, evet ama ölmek kör olmak."

"Zamana zaman tanıyın."

"Hastalık mikrobu taşıyanlardan en cesaretli ya da en yazgıcı olan... bu iki niteliği birbirinden ayırmak her zaman kolay değildir"